بوف کور

مینویسم از غروبم از سقوطِ هفت هزار سال
از افولِ یک تمدن مرگِ شعر شکستنِ بال

مینویسم از جوانی از رگِ سبزِ گذشته
از تبِ کوهِ دماوند ، از کتابِِ نانوشته

رنگٍ این سالهایِ آخر رنگِ نسلِ بوفِ کورِ
مثلٍ خودکشیِ صادق از غمِ مرگِ غرورِ

زیر پاهایِ تو هستم ، تو منو زنده نگه دار
از تو شعرٍ قرن پنجم رستم قصه را بردار

تو منو زنده نگه دار ، من هویتِ تو هستم
خاکِ سُرخِ وطنم که از سکوتِ تو شکستم

رنگ این سالهایِ آخر رنگِ نسلِ بوفِ کورِ
مثلِ خودکشیِ صادق از غمِ مرگِ غرورِ

من صدایِ رنگٍ سُرخم یه نوشته رویِ دیوار
حرفِ هر کتابِ سوخته، تو منو زنده نگه دار

تو منو زنده نگه دار رویِ کاغذ هایِ پاره
با قلم هایِ شکسته تویِ حبسِ هر ستاره

تو منو زنده نگه دار در شبِ قهرِ سپیده
با یه آهنگٍ حماسی رویِ آخرین اسیرِ

تو منو زنده نگه دار زیر استبداد و آوار
تو منو زنده نگه دار با ترانه هایِ بیدار

رنگٍ این سالهایِ آخر رنگِ نسلِ بوفِ کورِ
مثلِ خودکشیِ صادق از غمِ مرگِ غرورِ

رنگ این سالهایِ آخر رنگِ نسلِ بوفِ کورِ
مثلِ خودکشیِ صادق از غمِ مرگِ غرورِ